انواع درخواست‌های وب‌سایت و کاربردهای آن‌ها در عملکرد سایت

درخواست‌های GET یکی از پرکاربردترین انواع درخواست‌ها در ارتباطات وب هستند و به منظور دریافت اطلاعات از سرور استفاده می‌شوند. زمانی که شما یک وب‌سایت را در مرورگر خود باز می‌کنید، مرورگر به طور خودکار یک درخواست GET به سرور ارسال می‌کند تا اطلاعات لازم برای نمایش آن صفحه خاص را دریافت کند. این اطلاعات ممکن است شامل متن‌ها، تصاویر، ویدیوها، فایل‌های CSS، و حتی جاوااسکریپت باشد. به عبارت ساده، درخواست‌های GET برای دریافت منابع ثابت وب‌سایت از سرور به کار می‌روند و نقش اساسی در بارگذاری صفحات اینترنتی دارند.

درخواست GET به سرور می‌گوید که مرورگر یا برنامه تنها نیاز به مشاهده اطلاعات موجود در سرور دارد و هیچ تغییری در آن اطلاعات نمی‌خواهد ایجاد کند. به همین دلیل این درخواست‌ها به عنوان درخواست‌های "غیرفعال" شناخته می‌شوند، زیرا هیچ‌گونه تغییر در داده‌های موجود ایجاد نمی‌کنند. این نوع درخواست‌ها معمولاً بدون آسیب رساندن به سرور انجام می‌شوند و به صورت معمول از آن‌ها برای بارگذاری سریع‌تر صفحات استفاده می‌شود.

مثال:

فرض کنید شما وارد صفحه اصلی یک وب‌سایت می‌شوید. در اینجا، مرورگر شما با ارسال یک درخواست GET از سرور می‌خواهد که محتوای HTML، تصاویر، و فایل‌های CSS صفحه اصلی وب‌سایت را برای شما ارسال کند تا بتوانید آن صفحه را به طور کامل مشاهده کنید.

درخواست‌های POST برای ارسال داده‌ها به سرور استفاده می‌شوند. برخلاف درخواست‌های GET که تنها برای دریافت اطلاعات از سرور به کار می‌روند، درخواست‌های POST به سرور اجازه می‌دهند که داده‌هایی از سمت کاربر یا سیستم به آن ارسال شود. این داده‌ها معمولاً به صورت ورودی‌های فرم‌های آنلاین، بارگذاری فایل‌ها، یا هر نوع اطلاعاتی هستند که کاربر یا سیستم به سرور می‌فرستند تا در پایگاه داده ذخیره شوند یا پردازش شوند.

درخواست POST به سرور این امکان را می‌دهد که داده‌هایی را از کاربر دریافت کرده و در سرور ذخیره کند یا آنها را برای انجام برخی عملیات‌های پیچیده‌تر مورد استفاده قرار دهد. این نوع درخواست‌ها معمولاً برای انجام عملیات‌هایی مانند ثبت‌نام در سایت، ارسال پیام‌های تماس، و انجام تراکنش‌های مالی استفاده می‌شوند. از آنجا که این درخواست‌ها ممکن است تغییراتی در پایگاه داده سرور ایجاد کنند، امنیت این درخواست‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است.

مثال:

فرض کنید شما در حال پر کردن فرم ثبت‌نام یک وب‌سایت هستید. زمانی که اطلاعات خود را وارد می‌کنید و بر روی دکمه ارسال کلیک می‌کنید، مرورگر شما یک درخواست POST به سرور ارسال می‌کند که حاوی اطلاعات وارد شده در فرم است (مثل نام، ایمیل، رمز عبور و غیره) تا سرور بتواند این داده‌ها را ذخیره کرده و حساب کاربری شما را ایجاد کند.

درخواست‌های PUT برای به‌روزرسانی یا ویرایش اطلاعات موجود در سرور به کار می‌روند. زمانی که شما اطلاعاتی را که قبلاً در سرور ذخیره شده‌اند تغییر می‌دهید، از درخواست PUT استفاده می‌شود. برخلاف درخواست POST که داده‌های جدید به سرور ارسال می‌کند، درخواست PUT به این منظور است که داده‌های موجود را با اطلاعات جدید جایگزین کند. این نوع درخواست‌ها معمولاً برای ویرایش یا بروزرسانی رکوردهای موجود در پایگاه داده استفاده می‌شوند.

درخواست‌های PUT می‌توانند به طور کامل یک منبع موجود را با داده‌های جدید جایگزین کنند یا فقط برخی از فیلدهای آن را تغییر دهند. معمولاً این نوع درخواست‌ها برای اعمال تغییرات در اطلاعات کاربری، به‌روزرسانی محصولات، تغییر وضعیت سفارش‌ها و دیگر اطلاعات داینامیک استفاده می‌شود. درخواست‌های PUT یکی از مهم‌ترین بخش‌های مدیریت اطلاعات در وب‌سایت‌ها و برنامه‌های کاربردی هستند و برای اطمینان از صحت و به‌روز بودن اطلاعات کاربران یا سیستم، ضروری‌اند.

مثال:

فرض کنید شما در حال ویرایش پروفایل کاربری خود در یک وب‌سایت هستید. شما اطلاعاتی مثل نام، ایمیل یا تصویر پروفایل خود را تغییر می‌دهید. در این مرحله، مرورگر شما یک درخواست PUT به سرور ارسال می‌کند تا داده‌های جدید را به‌جای اطلاعات قبلی در پایگاه داده ذخیره کند و پروفایل شما را به‌روزرسانی نماید.

درخواست‌های DELETE برای حذف اطلاعات یا منابع موجود در سرور استفاده می‌شوند. زمانی که شما بخواهید یک منبع خاص از وب‌سایت یا پایگاه داده حذف شود، از درخواست DELETE استفاده می‌کنید. این نوع درخواست‌ها معمولاً برای پاک‌سازی یا حذف داده‌ها و منابعی که دیگر به آنها نیازی نیست، به کار می‌روند. به‌عنوان مثال، حذف یک پست، کامنت، یا حتی یک حساب کاربری در یک وب‌سایت، معمولاً با استفاده از درخواست DELETE انجام می‌شود.

یکی از کاربردهای رایج درخواست DELETE در وب‌سایت‌ها، حذف اطلاعات از پایگاه داده است. برای مثال، در یک شبکه اجتماعی، زمانی که کاربر تصمیم می‌گیرد یک پست یا کامنت خود را حذف کند، مرورگر او یک درخواست DELETE به سرور ارسال می‌کند تا داده‌های مربوطه را از پایگاه داده حذف نماید. همچنین، در برخی از برنامه‌های کاربردی، کاربران می‌توانند درخواست DELETE را برای حذف داده‌های حساس یا قدیمی از سرور ارسال کنند تا از امنیت و به‌روز بودن سیستم اطمینان حاصل شود.

مثال:

فرض کنید در یک وب‌سایت فروشگاهی ثبت‌نام کرده‌اید و پس از مدتی تصمیم می‌گیرید که حساب کاربری خود را حذف کنید. در این صورت، با ارسال یک درخواست DELETE به سرور، حساب شما به طور کامل از پایگاه داده حذف می‌شود.

درخواست‌های HEAD مشابه درخواست‌های GET هستند، با این تفاوت که تنها هدرهای HTTP را درخواست می‌کنند و محتوای بدنه پاسخ را دریافت نمی‌کنند. این نوع درخواست‌ها معمولاً برای بررسی وضعیت صفحات، اطلاعات هدر، و تغییرات آن‌ها به کار می‌روند، بدون اینکه نیاز به دریافت محتوای کامل صفحه باشد.

درخواست‌های HEAD اغلب برای تست و بررسی وضعیت صفحات یا منابع خاص، مانند تاریخ آخرین تغییر یا نوع محتوا، استفاده می‌شوند. به‌عنوان مثال، زمانی که سرور یا سیستم‌های مدیریت وب‌سایت نیاز دارند که بررسی کنند آیا یک صفحه به‌روز است یا خیر، درخواست HEAD ارسال می‌شود. این نوع درخواست‌ها می‌توانند سرعت و کارایی وب‌سایت را بهبود بخشند، چرا که نیازی به بارگذاری کامل صفحه یا منبع مورد نظر نیست.

مثال:

فرض کنید یک سیستم مانیتورینگ وب‌سایت می‌خواهد صحت و وضعیت آخرین تغییرات یک صفحه را بررسی کند. به‌جای دریافت محتوای کامل صفحه، از درخواست HEAD استفاده می‌شود تا تنها اطلاعات مربوط به هدرها مانند تاریخ آخرین تغییر یا نوع محتوا را دریافت کند.

درخواست‌های OPTIONS برای بررسی قابلیت‌ها و روش‌های مجاز سرور استفاده می‌شوند. این نوع درخواست‌ها عمدتاً برای تعیین این که کدام متدهای HTTP (مانند GET، POST، PUT، DELETE) برای یک منبع خاص مجاز هستند، به کار می‌روند. درخواست‌های OPTIONS به طور خاص در تنظیمات مربوط به CORS (Cross-Origin Resource Sharing) و هماهنگی میان سرور و مرورگر برای مدیریت درخواست‌های بین‌دامنه بسیار مفید هستند.

زمانی که یک مرورگر یا کلاینت قصد دارد تا با سرور تعامل کند، از درخواست OPTIONS برای بررسی اینکه کدام متدها و منابع به‌طور خاص مجاز است استفاده می‌کند. این ویژگی به‌ویژه در ارتباطات میان سرورها و وب‌سایت‌ها از منابع مختلف (Cross-origin requests) کاربرد دارد.

مثال:

فرض کنید یک API در اختیار دارید که داده‌ها را از سرور به یک وب‌سایت دیگر می‌فرستد. درخواست OPTIONS از سوی مرورگر برای بررسی اینکه کدام متدها (GET، POST، PUT و غیره) می‌توانند بدون بروز خطا و مشکل استفاده شوند، ارسال می‌شود. این روش معمولاً قبل از ارسال درخواست‌های واقعی به سرور انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که درخواست‌ها مطابق با تنظیمات CORS هستند.

درخواست‌های PATCH برای اعمال تغییرات جزئی و محدود به داده‌ها در سرور استفاده می‌شوند. برخلاف درخواست PUT که برای به‌روزرسانی کامل یک منبع یا رکورد به کار می‌رود، PATCH به شما این امکان را می‌دهد که تنها تغییرات خاص و جزئی را بر روی داده‌ها اعمال کنید. این نوع درخواست معمولاً زمانی به کار می‌رود که بخواهید تنها یک بخش یا فیلد از اطلاعات موجود را به‌روزرسانی کنید، بدون آنکه نیاز به ویرایش کامل منبع باشد.

استفاده از درخواست PATCH به‌ویژه برای به‌روزرسانی‌هایی که نیازی به تغییرات گسترده در داده‌ها ندارند، مناسب است. به‌عنوان مثال، زمانی که تنها یک فیلد در فرم یا رکورد پایگاه داده نیاز به تغییر دارد، استفاده از PATCH به‌جای PUT کارآمدتر و بهینه‌تر خواهد بود.

مثال:

فرض کنید یک کاربر در پروفایل خود نیاز به تغییر شماره تلفن خود دارد. به‌جای ارسال یک درخواست PUT برای ویرایش کل پروفایل، درخواست PATCH فقط شماره تلفن جدید را ارسال می‌کند و دیگر اطلاعات پروفایل را دست نخورده باقی می‌گذارد.

درخواست‌های TRACE به شما این امکان را می‌دهند که مسیر درخواست‌ها و پاسخ‌ها را از مبدا تا مقصد بررسی کنید. این نوع درخواست‌ها معمولاً برای عیب‌یابی و شناسایی مشکلات شبکه‌ای یا بررسی وضعیت مسیر ارتباطی بین کاربر و سرور مورد استفاده قرار می‌گیرند. با استفاده از TRACE، شما می‌توانید جزئیات مسیر شبکه‌ای که درخواست از آن عبور کرده را مشاهده کنید و مشکلاتی مانند قطع ارتباطات، خطاهای مسیر یا مشکلات امنیتی را شناسایی کنید.

این درخواست به‌ویژه برای شناسایی مشکلاتی که در ارتباطات شبکه‌ای و سرور وجود دارند، کاربرد دارد. به‌طور معمول، درخواست TRACE به‌طور مستقیم به‌عنوان ابزاری برای بررسی عملکرد شبکه یا بررسی مسائل امنیتی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مثال:

در صورتی که یک کاربر نتواند به سرور دسترسی پیدا کند یا مشکلی در برقراری ارتباط با API وجود داشته باشد، می‌توان با ارسال یک درخواست TRACE مسیر شبکه‌ای را بررسی کرد و مشخص کرد که آیا در مرحله‌ای از این مسیر مشکلی وجود دارد.